Bijzonder contact in de thuiszorg
Ik heb geen idee waar deze mensen vandaan komen en welke taal ze wel spreken. Via de huisartsassistente leer ik meer over het gezin. Ze zijn als vluchtelingen vanuit Somalië naar Nederland gekomen. Even ben ik stil.
Die ene patiënt die je niet vergeet: een ode aan Anna
Ik denk dat iedere verpleegkundige of verzorgende dit wel herkent: die ene patiënt. Een persoon die je bijblijft, je je nog goed herinnert. Op jouw eigen pad gekomen en weer weggegaan, maar in je gedachten nog altijd aanwezig.
De wereld wordt mooier als we aandacht voor elkaar hebben
Een ouder echtpaar in mijn wijk kan verhuizen naar de lokale zorginstelling, maar heeft geen familie die kan helpen. Dan komen de buren in actie. Ze regelen een busje, helpen inpakken en vullen de koelkast in het nieuwe huis.
Tot op het laatste moment de regie houden
Mevrouw vertelt me dat ze hoopt snel te zullen overlijden, haar verlangen naar de dood is groot. Ze hoopt weer snel bij haar man te zijn. Verrassend hoe open ze hierin is en ons hier deelgenoot van maakt.
Wanneer thuis wonen niet langer verantwoord is
Haar ‘nee’ staat lijnrecht tegenover onze mening, onze zorg om haar. Maar wie zijn wij eigenlijk, dit te bepalen? En wanneer dient zo’n moment zich aan? Als wijkverpleegkundige vind ik dat soms echt een lastige afweging.
Muziek verbindt
Als ik in al die jaren als wijkverpleegkundige één ding geleerd heb, dan is het hoe belangrijk het is om mijn eigen accu tijdig op te laden. Het werk even los te laten en hernieuwde energie opdoen uit andere activiteiten.
Pink Ribbon: “Deze kant van het bed maakt indruk op me”
Ik heb een afspraak bij de mammapoli. Afgelopen zondagavond was het er; een flinke verdikking in mijn linkerborst. Even een schrikmoment. Een check, dubbelcheck; is ‘t er echt? Inderdaad, niet te negeren.